Ben bir özgür kuştum.
Babamsa bir çınar.
Kökleri gökyüzünde bir çınardı babam: evi yurdu masmavi gökler, uçsuz bucaksız çayırlar, ormanlar ve yollardı. Yaprakları bazen trakya'da bir çeltik tarlasına, bazen iç anadolu'da bozkırlara, bazen karadeniz'de yemyeşil ormanlara, bazen sınır boylarında çatısız kerpiç evlere dökülürdü. Ben yapraklar boyu uçardım. Rüzgar yönlere savurdukça gülüşürdük.
Gece vakitlerinde yıldızları sayardık, lacivert bir kubbe üstümüzde, gümüş parıltılarla takımyıldızlar ve biz.
Şimdi göğümüz kalmadı uçacak. Çınarın kökleri toprağa değince toprağı seven kökler yeraltı şehirlerince yol buldu kendine.
Kanatlarıma yön gösteren yapraklar yere dökülünce ayaklarım da yeryüzünü buldu. Altındaki toprağı ve yüzüne değen rüzgarı sevmedi ruhum. Özgürlük bir histi ve duyarsızlaştı. Yaşamın adı kaldı, kendi bitti..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder